Nie sposób określić dokładnego momentu w historii ludzkości, od którego kwiaty zaczęły odgrywać ważną rolę w życiu człowieka ? dekoracyjną, symbolizującą uczucia czy podkreślającą ważne wydarzenia. Można jedynie przypuszczać, że związane to było z pojawieniem się pierwszych estetycznych odczuć ludzi pierwotnych, które objawiały się na przykład w sposobie przyozdabiania zmarłych sproszkowaną ochrą w celu imitowania koloru żyjącego ciała. Prawdopodobnie już wtedy kwiaty towarzyszyły zmarłemu. Z całą jednak pewnością możemy zidentyfikować ozdobną rolę kwiatów w świecie antycznym.
W starożytnej Grecji, Rzymie, Chinach i Egipcie kwiatami przyozdabiano ołtarze bogów. Ponadto nad Tybrem kwiatami zdobiono ulice na cześć triumfalnych pochodów wielkich dowódców oraz w czasie celebrowania świąt i igrzysk. Rzymianie jako pierwsi stworzyli święto poświęcone kwiatom ? igrzyska olimpijskie poświęcone bogini Florze, która symbolizowała wiosnę i kwiaty. Święto obchodzono od 28. kwietnia do 3. maja. Wkrótce zwykli obywatele zaczęli dekorować swoje domostwa kwiatami, chcąc oddać w ten sposób swoją rodzinę pod opiekę bóstwa. Kwiaty odgrywały również istotną rolę w kulturach wschodnich ? w Babilonii czy Persji. Ludy tych kultur uprawiały wiele gatunków kwiatów jak hiacynt czy tulipan, a niewykluczone, że nawet fiołki i róże. 
Kwiaty te podróżowały po ówczesnym świecie dzięki wyprawom wojennym oraz wymianie barterowej, czyli handlowi towarem za towar. Piękno kwiatów było przypisywane przeważnie interwencji bóstwa. I tak lilia zawdzięczała swoją biel bogini Herze. Przystojny młodzian o imieniu Narcyz został pokarany za swoją próżność przez boginię niezgody Eris i na jego grobie wyrosły piękne żółte kwiaty. Bogini Diana zamieniła nieszczęsnego bożka Wertumnusa w tulipan ? nazwa kwiatu pochodzi od imienia kobiety w której się nieszczęśliwie zakochał.
W średniowieczu rola kwiatów została umniejszona za sprawą chrześcijaństwa, które przypisywało kwiaty kultom pogańskim jako symbolom grzechu i marności. Z czasem pogląd ten uległ jednak zmianie i pięknem kwiatów mogli się cieszyć zakonnicy w klasztorach oraz wierni w kościołach. Kwiaty oraz inne motywy florystyczne miały ważne zastosowanie w płaskorzeźbach, arrasach, gobelinach i meblach. Kwiaty oraz zwierzęta miały również swój udział w średniowiecznej filozofii jako odzwierciedlenie pewnych cech osobowych, stanów emocjonalnych bądź grzechów. Niektóre kwiaty identyfikowane były z konkretnym krajem lub monarchią, jak np. francuska lilia, której symbolika funkcjonuje do dziś.
Epokę wiktoriańską charakteryzowały nienaganne maniery, stonowane zachowanie oraz niewielka ekspresja uczuć. Z tego powodu najbardziej akceptowanym sposobem wyrażania emocji były właśnie kwiaty. Jako że kwiaty były tak ważnym nośnikiem treści, to przywiązywano niezwykłą wagę do ich koloru, wielkości oraz kompozycji. Podanie komuś kwiatów górą w dół oznaczało odwrócenie wcześniejszych intencji. Odebranie bukietu w ten lub inny sposób, zaprezentowania kwiatów ? to wszystko miało przypisane znaczenie, a więc wywoływało czasem sprzeczne reakcje do zamierzonych chęci.
Z tego powodu stworzono nawet profesjonalne podręczniki ukazujące arkany projektowania i wręczania bukietów. Kwiaty wręczane były damom przez dżentelmenów. Tej zasady nie można było złamać. Piękno kwiatów było odpowiednie dla piękna kobiet. To właśnie ten okres historyczny można uznać za oficjalny początek obdarowywania drugiego człowieka prezentem w postaci pięknie skomponowanej wiązanki pachnących kwiatów. Nie znaczy to jednak, że wcześniej nikt nie wpadł na ten pomysł. Już Napoleon Bonaparte wręczał swojej małżonce Josephine de Beauharnais...bukiet fiołków.
